Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 80 – dd.21.6.2010, 7 deelnemers, publicatie tevens op blog: www.verslavingalsgeschenk.nl
A opent de bijeenkomst, neemt de gespreksleiding voor deze avond op zich, heet de aanwezigen welkom en stelt de bepaling van een gespreksonderwerp aan de orde. Hierbij refereert A aan zijn ervaring bij het geven van voorlichting aan clienten binnen de verslavingszorg. Daar blijkt veel aandacht te worden gevraagd voor ‘zelfvertrouwen’ en de vraag hoe dit omgekeerd staat in relatie tot het vertrouwen van de buitenwereld in de betrokkene, voor, tijdens en na enige opname binnen het kader van de verslavingszorg. Vanuit de groep komt hierbij de aanvullende opmerking dat gebrek aan zelfvertrouwen wellicht ook kan leiden tot een versnelde greep naar ‘ondersteunende’ middelen?
Vanavond zal het (dus) gaan over ‘de relatie tussen (zelf-)vertrouwen en verslaving’.
B: ik weet zeker dat ik vroeger absoluut geen zelfvertrouwen had en ook dat een paar glazen dan beter deed voelen – ik was eigenlijk niet zelf-verzekerd – en toen ik eenmaal was gestopt, dacht ik precies andersom – ik weet nu wat ik wel of niet kan zeggen – vroeger was het gewoon een zaak van ‘beppen en kleppen’ – nu ben ik beter beheerst – lijk ik ook duidelijker te zijn – in de thuis-situatie komt beetje bij beetje zelfvertrouwen – het lijkt wel of het niet meer nodig is mij te verstoppen – toch kost het mij nog veel moeite – dat zal iets te maken hebben met het toenemen van bewustwording – ik moet ook leren te accepteren – dat alles maakt mij van binnen wel milder – bovendien leer ik heel veel van en in de groep…..
C: ik geloof zeker dat ‘vertrouwen’ een belangrijk element in het leven is. Op een of andere manier was ik dat absoluut kwijt geraakt. Bij mij is dat in ieder geval gebeurd. Resultaat: verstoorde relaties en dat vooral ook met mezelf. Dat is, in mijn geval, een effectieve manier om te gaan ‘denken, dromen en verlangen’ naar ‘vluchten’ uit de realiteit van alledag. En zo vond ik ook de weg naar ‘vluchten via verslaving’. En heb dat vrij lang absoluut niet in de gaten gehad. Maar toen ik daar eenmaal achterkwam, heb ik, dankzij de mazzel, die mij (dus) nooit in de steek heeft gelaten, het contact met de Jellinekkliniek en de AA gevonden. Daarmee kwam ik gelijk in een andere wereld, in een andere stad: nieuwe kansen – en per saldo ook nog eens: nieuw werk. Alles buiten de regio waar ik mijn destructieve leven had ingevuld en ook mijn (zelf-)vertrouwen had verloren. Hoe diep dat alles is geworteld, merk ik zodra ik nu nog af en toe in mijn oude omgeving terugkom. Die crisis ligt nu al 42 jaar achter mij, maar de gevoelens zijn volstrekt vers en houden mij heel goed bij de les.
D: verslavende middelen hebben gemeen dat ze je vertrouwen vergroten – zo wil mijn dochter ‘indrinken’ vóór een feestje – drank geeft je dan ook het gevoel om je sterker te gaan voelen, resp. je minder aan te trekken wat anderen negatief over je denken of je kunt opeens betere grappen tappen = ik denk ook terug aan mijn eigen jeugd – had weinig zelfvertrouwen – mijn ouders waren in de oorlog ondergedoken – er was angst – zelf ben ik kort na de oorlog geboren: het motto was toen ‘voorzichtig en overbezorgd’ – dat alles laat sporen achter + van beide kanten in de familie kennen we alcohol-verslaving plus kettingroken – heb daar zelf hevig aan mee gedaan – vraag is: wat is zelfvertrouwen – kijk naar m’n dochter – in haar klas zijn sommige ‘leaders’ = die geven de toon aan – de rest volgt – sommige dus manifesteren zich – dat zijn de hero’s – ook tav het roken – zelf heb ik na m’n 50e last gehad van gebrek aan zelfvertrouwen – en juist dat is nu enorm verbeterd – en dat is nou precies het gevolg van het einde van mijn verslaving – die middelen werkten nog wel in het begin – maar later volgt afwijzing en kritiek wegens verbroken beloften – wie je bent is dan wat anderen daarover denken – en dat bepaalt ook hoe en of je je prettig voelt. De verslaafde zelf heeft daar geen kijk (meer) op – de mens tenslotte is een sociaal dier.
E: ik heb me nooit bezig gehouden met vragen omtrent zelfverzekerdheid – ook niet ten aanzien van het oordeel van de buitenwereld – misschien is dat trouwens ook mijn valkuil geweest – waarin ik tenslotte in ben terecht gekomen toen bleek dat mijn echtgenoot al 10 jaar bezig was met andere vrouwen + toen ook opeens mijn borsten eraf geopereerd moesten worden + toen tenslotte ook mijn bedrijf afbrandde: toen was ik mijn veerkracht kwijt – kon het niet meer aan – was daarop niet voorbereid – ben toen naar de drank gaan grijpen – heeft trouwens niemand ooit gezien – ze vonden me wel heel sneu – allemaal redenen om weer te gaan drinken – iedereen sprong trouwens voor mij in de bres, plus dat mijn moeder ook ziek werd, kanker kreeg en dood ging, nadat ik haar een halfjaar had verpleegd – eigenlijk ging het toen met mij veel slechter – ja, toen kreeg ik gebrek aan zelfvertrouwen – waarom ik – mij kon toch niets gebeuren? Overigens ben ik extreem: nu ook bij het stoppen – niemand heeft mij in de steek gelaten – ik ben trouwens eigenlijk heel makkelijk. Nu met mijn recente reis naar Estland: op Schiphol moest alles uit – ben toen helemaal onderzocht bij de douane – het is bizar – maar toch raakt het mij niet – hilarisch – meer last heb ik als iemand mij bedriegt, vooral omdat ik mij dan heb ‘laten’ bedriegen: dat deed mij eigenlijk wel pijn – maar nu vind ik het leven heel gezellig – denk dan ook ‘dat is zelfvertrouwen’: ook daarin ben ik dus hersteld – voel ook niet dat anderen mij niet leuk vinden – ik lijd dus nergens onder: dat is dus ook mijn valkuil (geweest…?).
F: al jong ging ik met mensen ‘stappen’ – drinken was heel normaal voor ‘mannen onder elkaar’ – trouwens dat praat ook makkelijker – stimuleert zelfvertrouwen – uitgaan – paar biertjes – hoort erbij – op den duur: vanzelfsprekend – je voelt je prettig – wat losser – ervaart een prettig gevoel – raakt daaraan gewend, vrienden op hetzelfde level – had ook geen kwaje dronk – alleen maar humor – gezelligheid – delen met zoveel mogelijk mensen – later weer kwam een lijntje erbij: euforie – ging een hele tijd goed – maar de werkdruk werd hoger – perfectionisme ontstond, incl. verantwoordelijkheids-gevoel – allemaal valkuilen – je kunt jezelf dan voorbij lopen – gaat teveel uren maken en langzaam ontstaan moeheid / verdriet / eenzaamheid / allemaal redenen om te gaan drinken / vrienden gaan verloren/ vader overleed / je wilt iedereen naar de zin maken / raakt uitgeput / neemt geen rust meer / te vermoeid / teveel / te lang gewerkt / stress / spanning / verdriet / eenzaamheid / leegte zelfs temidden van mensen / euforie / spanning / mooie vrouwen / feesten / hotelkamertje huren met vrienden / daarom ook verhuisd + andere omgeving; nu: rustig, regelmatig leven / bezig zelfvertrouwen weer op te bouwen – toch nog angst voor falen / een paar keer terug gevallen / nu wel een monotoon leven / ben wel een gezelligheidsmens / maar kan niet met bepaalde mensen omgaan / probeer gaten in te vullen en los te laten….
G: ben nu even het onderwerp kwijt – het lukt mij niet een sober leven in te vullen – heb zelf vanaf mijn 16e mij moeten manifesteren door uit de ban te springen – heb wel mijn opleidingen afgemaakt – maar bezocht zondags’ zowel de middag- als de avond-dancing – heb mij met bie altijd goed weten te redden – met wijn in een sloot terecht gekomen – tijdens burn-out nam ik ook weed en had een enorm decorum-verlies – herinner mij nog foto’s op een feestje: met vrienden op bezoek – achter je rug wordt dan enorm gegniffeld – en dan verval je in een pias-rol – vind zelf dat ik serieus ben – drink dan om onverschillig te kunnen zijn – kreeg dat ook tijdens mijn werk – tijdens die vreselijke jaren ’90 – ’95: vanuit een nul-situatie moest ik mij aan de haren eruit trekken – een hersen-test bleek prima in orde en opeens gin/tonic – maar nu werk ik niet meer ‘s avonds – liep een zweepslag op en gaf me gemiesemous in m’n hoofd – wat me opviel is de vraag: hoe kan je ‘t vertrouwen van anderen terugwinnen: doe ik niet m’n best voor…
Hiermee is de gespreksrond voltooid en herneemt A het woord om af te ronden; hij zegt:
bij ons thuis gold de gedragsregel: ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’ – daar heb ik zelf lang aan gedaan – maar pas na ‘t stoppen is me dat gelukt – ‘t lag gewoon aan mezelf – rest de vraag: hoe bouw je zelfvertrouwen op – en nog steeds vind ik dat een lastige vraag – heeft te maken met het herkennen van de grenzen in mezelf – en dat kan alleen als je lang niet gebruikt – waarna het absoluut nodig is hierover te communiceren – gewoon een kwestie van leren + constateren dat ‘t niet lukt = maar dat is dan wel een ‘leer-ervaring’ – vraag blijft: is ‘t leven na het stoppen saai – antwoord: nee, integendeel – juist dat maakt het leven interessant – het kost alleen tijd.
Hierop sluit A de gespreksronde af, roept een ieder op geld of andere waardevolle artikelen in de pot te werpen, wenst eenieder een goede thuisreis en sluit de bijeenkomst om 21.15 uur.
Amsterdam, 22 juni 2010.
